Confused..... Lost..... (2)

Twee weken geleden ben ik bij de Arbo-arts geweest. Gelukkig nam hij me serieus en vertelde hij me niet dat ik 'zeurde en maar weer gewoon aan het werk moest'.
We hebben afgesproken dat ik voorlopig een dag in de week de klas uitga. Die dag mag ik aan van alles besteden, maar ik mag niet met kinderen werken.
Ik ben bezig mijn administratie op orde te brengen en volgende week heb ik oudergesprekken op die dag.


Vorige week voelde ik me heel schuldig dat ik een dag mijn groep uit ging; het ging die week zo lekker met me.
Een collega vroeg me toen: "En waarom gaat het nu lekker? Toch omdat je weet dat deze dagen er aan zitten te komen?"
Hier had hij natuurlijk volkomen gelijk in.
Het is alleen wel heel gek om op deze manier de groep uit te gaan.
In het verleden heb ik LIO-stagiaires (4e-jaars Pabo-studenten bezig met hun afsluitende stage) gehad en dan was ik ook mijn groep uit, maar dan werkte ik wel met kinderen.


Een van de dingen die ik weer moest gaan doen is sporten. Ik lig nu bijna een jaar stil. Vorig jaar rond deze tijd toen mijn relatie uitging ben ik gestopt. En dan te bedenken dat ik 4, 5 uur per week ging sporten.
Ik ben nu al twee keer weer gaan spinnen en het voelt goed: geen spierpijn, ik voel alleen die randjes van mijn wielrenbroek nog zeker een dag! ;0)


En ik moet gaan bedenken wat mijn patronen zijn, kijken waarom ik doe wat ik doe.
Ik kwam er al heel snel achter dat ik me verantwoordelijk voel voor een helemaal dingen waar ik niet verantwoordelijk voor ben. En niemand maakt mij verantwoordelijk, dat doe ik alleen zelf.
Ik doe dit niet omdat ik last heb van het vrouwenkwaaltje 'aardig gevonden willen worden'; je vindt me aardig of niet. Dat maakt me niet veel uit.
Maar ik wil wel heel graag mensen helpen en niemand belasten met iets.
Daarom moet ik van mezelf een oplossing bedenken als we met 4 mensen iets moeten regelen, want mijn collega heeft het heel moeilijk ivm de open hartoperatie van haar man (hij is pas 40; veel te jong!). Maar ik stap zonder nadenken over het feit dat het met mij ook niet goed gaat.
Dat ik als puber zo was dat weet ik, maar dat dit patroon zich voortgezet heeft in mijn leven, dat is nieuw voor me.
Ach, je bent nooit te oud om te leren, ook niet over jezelf!


Nou alleen nog uitgerust wakker worden en dingen niet meer als een berg zien.
Zelfs tegen het bellen van mijn beste vriendin kijk ik op.....


Bedankt voor het lezen van mijn gezeur!